به نام خدا

سلام؛

حماسه یعنی یه رفتار جمعی و گروهی که به قدری پربار و درخشان و قدرتمندانه باشه که اسمی جز حماسه نشه روش گذاشت؛

حماسه یعنی حرکت آخر... یعنی یه کیش و مات جانانه... یعنی نهایت اقتدار و عزت؛

حماسه یعنی وقتی به "ولی" اقتدا کردی تا آخرش بایستی... نه از تحریم بترسی و نه زیر بار بحران اقتصادی خم به ابرو بیاری؛

حماسه یعنی در حالیکه در پی اندک فشار اقتصادی، در اروپا و امریکا شاهد انواع اعتصاب ها و راهپیمایی ها و اعتراضات شدید مردمی هستیم، در ایران اسلامی، 22 بهمنی رقم بخوره که هیچ قلمی، هیچ دوربینی، هیچ متفکر و کارشناس و جامعه شناسی و خلاصه هیچ کس و هیچ چیز قدرت نمایش و تحلیلشو نداشته باشه...

حماسه یعنی یک نماد؛

یعنی ما با ولایت زنده ایم...

وقتی رهبری معظم، تشخیص دادند سال 92 رو به نام "سال حماسه اقتصادی، حماسه سیاسی" نام گذاری کنند، یعنی از ما توقع دارند (و به ما امید دارند) که در برابر حوادث و امتحانات امسال، چنان رفتار کنیم که نه در تاریخ مملکت که در تاریخ دنیا، "حماسه 92" ثبت ابدی بشه.

و وقتی "ولی" چیزی رو از "من و تو"  توقع داشته باشند یا وقتی "ولی" به "من و تو" چشم امید داشته باشند، چقدر منت سرمون گذاشتن، چقدر رومون حساب باز کردن، چقدر من و تو رو قدرتمند و بابصیرت تصور کردن، و در این صورت چقدرررررر بار تکلیف من و تو سنگینه و چقدر عکس العملمون در قبال این توقع و امید، با اهمیت و تعیین کننده است؛

تعیین کننده خط و مشی و مسیری که پیش گرفتیم؛

 امسال سالیه که باید نشون بدیم چند مرده حلاجیم؟ چیکاره ایم؟ کدوم طرفی ایم؟

خلاصه اینکه هرگلی زدیم به سر خودمون زدیم؛

اتفاقاتی که من و تو قراره امسال رقم بزنیم، می تونه حماسه جاودانی باشه که روزی با غرور برای فرزندانمون تعریفش کنیم، می تونه... نه! نمی تونه و نباید غیر از این باشه؛

اگر "حضرت آقا" به ما امیدوارند، حتما جای امید داریم...

به یاری خدا، امسال حماسه می سازیم؛ هم از نوع اقتصادی، هم از نوع سیاسی، ان شاءالله.

حماسه ای که شرط تحققش، تبعیت تام مردم و مسئولان از "ولایت فقیه" است و لاغیر!